Ο Ρόνι με τη χαρακτηριστική ψυχραιμία που τον διακατείχε, συνέχισε να οδηγεί συνετά το πολύχρωμο λεωφορείο που διέσχιζε την Κεράλα απ’άκρη σ’άκρη. Η θέα από το παράθυρο ήταν για άλλη μια μέρα μαγική. Ξάφνου η διαδρομή γίνεται ανηφορική και ο δρόμος στενεύει. O συμπαθής Ρόνι ,σαν τυπικός Ινδός, αρχίζει να κορνάρει για να δηλώσει τον ερχομό του σε κάθε στροφή και το τοπίο από πεδινό, άρχισε να μετατρέπεται σιγά σιγά σε ορεινό. Τα φοινικόδεντρα και οι μπανανιές είχαν δώσει αθόρυβα τη θέση τους σε κάτι περιποιημένα θαμνοειδή. Είχαμε πλέον εισέλθει στην περιοχή του Munnar με τις απέραντες φυτείες τσαγιού.
Η ευρύτερη περιοχή του Munnar, αποκαλείται και ως το Κashmir της νοτίου Ινδίας. Λόγω του υψομέτρου και του ψυχρoύ σχετικά κλίματος, θυμίζει περισσότερο μια εύκρατη, παρά μια τροπική περιοχή. Τις συγκεκριμένες κλιματολογικές συνθήκες φαίνεται να εκμεταλλεύτηκαν οι Βρετανοί αποικιοκράτες κατά τους περασμένους αιώνες και επέλεξαν να καλλιεργήσουν εκλεκτής ποιότητας τσάι στις πλαγιές της περιοχής. Οι ανάγκες για το συγκεκριμένο αφέψημα ήταν αυξημένες σε όλη τη Βρετανική αυτοκρατορία και τα υψίπεδα του Munnar έμοιαζαν ο ιδανικός τόπος για την καλλιέργεια του συγκεκριμένου φυτού. Έτσι εισήγαγαν φυτά από την Κίνα και σκληραγωγημένους εργάτες από άλλα μέρη της Ινδίας, κυρίως της φυλής Ταμίλ. Όπως μάθαμε από τα χείλη των κατοίκων της Κεράλα, οι ντόπιοι είναι πιο μαλθακοί και λίγο πιο οκνηροί από τους Ταμίλ, για αυτό το λόγο έγινε η εισαγωγή πιο σκληροτράχηλων και αποδοτικών εργατών.
Το πολύχρωμο λεωφορείο του Kerala Blog Express περιπλανώμενο ανάμεσα στις φυτείες τσαγιού
Απεραντοσύνη και φυτείες τσαγιού στα υψίπεδα του Munnar
Με τα χρόνια οι εργάτες έφεραν και τις οικογένειες τους και με αυτόν το τρόπο συστάθηκαν νέες κοινωνίες στα ορεινά της Κεράλα. Με νεόδμητα σπίτια, σχολεία, ιατρεία και αρκετά ακόμη, δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από άλλους οικισμούς της περιοχής. Οι γυναίκες των εργατών απασχολούντο κυρίως στη συγκομιδή των φύλλων του τσαγιού και άντρες στις πιο χειρωνακτικές εργασίες. Οι γηραιότερες καθώς και αυτές που δεν ήταν σε θέση να εργαστούν, όφειλαν να προσέχουν τα μικρότερα παιδιά των εργατριών, που δεν πήγαιναν ακόμη στο σχολείο. Για την ξυλεία και την καύσιμη ύλη τους, είχαν φροντίσει να εισάγουν από την Αυστραλία και να μεταφυτεύσουν ευκαλύπτους, ώστε να καλύψουν τις ανάγκες τους, με τούτο το γρήγορα αναπτυσσόμενο δέντρο. Τα χρόνια της Βρετανικής κυριαρχίας μπορεί να πέρασαν, όμως η καλλιέργεια του τσαγιού συνεχίζει να είναι το υπ’αριθμόν ένα προϊόν της περιοχής, στο οποίο οι κάτοικοι των υψιπέδων οφείλουν μεγάλο μέρος του καλού βιοτικού επιπέδου τους.
Όλη την ιστορία, την παραγωγική διαδικασία και τα στάδια παραγωγής τσαγιού μπορέι κανείς να τα δει στο Tea Museum που βρίσκεται λίγο έξω από την πόλη του Munnar. Στο χώρο του μουσείου ο επισκέπτης μπορέι να δει αγροτικά αντικείμενα εποχής, φωτογραφίες από τους πρώτους ιδιοκτήτες και τους εργάτες τους καθώς και τις σύγχρονες μηχανής αφύγρανσης του φύλλου έως ότου να προκύψει το τσάι στην τελική του μορφή. Μια 25λεπτη ταινία μικρού μήκους που προβάλλεται στους χώρος του μουσείο, αρκεί για να κατανοήσει κανείς πόσο σημαντικό είναι το τσάι στην περιοχή και πόσο ζωτικής σημασίας ήταν η εισαγωγή του τους περασμένους αιώνες.
Όλα τα στάδια της αφύγρανσης του τσαγιού
Το πρώτο κόψιμο του φύλλου τσαγιού
Αναμφίβολα, το εμπορικό και διοικητικό κέντρο της περιοχής είναι η πόλη του Munnar. Μία ορεινή κοινωνία στη συμβολή τριών ποταμών κάπου στα 1600 μέτρα υψόμετρο. Ένας τόπος έντονος και δραστήριος που ζει και αναπνέει από το τσάι και τον τουρισμό. Με πληθυσμό μόλις 40000 ψυχων η πόλη διαθέτει ένα πολύβουο κέντρο. Στην καρδιά της υπάρχει μια τεράστια αγορά, όπου ο καθένας μπορεί να βρει ότι τον ενδιαφέρει. Τα tuk tuk όπως σε όλη την Ινδία, έτσι και εδώ, συνωστίζονται και βιάζονται χωρίς κανένα συγκεκριμένο λόγο, μιας και οι αποστάσεις εντός πόλης είναι πολύ μικρές. Είναι ίσως αυτό το πάθος για κορνάρισμα που έχουν οι ντόπιοι οδηγοί, που ξυπνά τη λίμπιντό τους.
Το ξημέρωμα στο Munnar
Αξίζει να αναφερθεί πως σε όλη την επικράτεια της Κέραλα, συνυπάρχουν αρμονικά εδώ και αιώνες Ινδουιστές, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι. Τούτο γίνεται αμέσως αντιληπτό στο Munnar, μιας και με την είσοδο σου στην πόλη, αντικρίζεις στην απέναντι πλαγία μια εκκλησία να γειτνιάζει με ένα ινδουιστικό τέμπλο και ένα τζαμί. Σχεδόν μοιράζονται το ίδιο οικόπεδο. Οι σχέσεις μεταξύ των θρησκευομένων είναι πολύ καλές και οι διαφορά μεταξύ των κατοίκων φαίνεται μονάχα στη διατροφή τους. Οι ινδουιστές δεν τρώνε μοσχαρίσιο κρέας, οι μουσουλμάνοι χοιρινό, οπότε τα δόλια τα κοτόπουλα βρίσκονται στις πρώτες γραμμές των καταλόγων των εστιατορίων. Στην Ινδία επίσης υπάρχει ένα ιδιαίτερο νομικό καθεστώς όσο αφορά την πώληση αλκοόλ. Μόνο εγκεκριμένα καταστήματα με την σφραγίδα του κράτους μπορούν να πωλούν νόμιμο αλκοόλ, είτε βαρύ είτε ελαφρύ. Ίσως η κυβέρνηση κάνοντας το πιο δυσεύρετο και φορολογώντας το υψηλά, ελπίζει να πατάξει τον αλκοολισμό, όμως δε νομίζω να το καταφέρνει. Στο Munnar υπήρχε ένα τέτοιο κατάστημα το οποίο γίνεται καθημερινά το αδιαχώρητο. Από τη στιγμή που ανοίγει, λίγο μετά το μεσημέρι, έως ότου να κλείσει, ουρές από ντόπιους όλων των θρησκειών (μεταξύ μας να μείνει αυτό) περιμένουν καρτερικά τη δόση τους. Να θέλει κανείς να πιει μια μπύρα και να νιώθει πως είναι κάποιος περιθωριακός μέθυσος. Το μόνο που καταφέρνουν οι διοικούντες είναι να ανθεί το παράνομο και κακής ποιότητας αλκοόλ, το οποίο όποιος θελήσει θα το βρει και δίχως να στηθεί σε κάποια ουρά.
Περιμένοντας καρτερικά το πολυπόθητο αλκοόλ
Για να ζήσει κανείς καλύτερα την ορεινή αυτή πόλη, καλά θα κάνει να περιπλανηθεί στην κλειστή αγορά που βρίσκεται σε κεντρικό σημείο. Εκεί πρωτοστατούν τα προϊόντα τσαγιού και τα μπαχαρικά, με τα είδη ένδυσης και τα λοιπά αγαθά να ακολουθούν. Μόλις βγει κανείς από το κατώφλι της αγοράς επανέρχεται ξανά στην βοερή πραγματικότητα με τα δεκάδες τρίκυκλα να δίνουν το δικό τους ρεσιτάλ στους δρόμους. Κάπου μεταξύ κορναρίσματος και κίνδυνου σωματικής ακεραιότητας, άκουσα μια έντονη μουσική από την απέναντι πλαγία. Ο ήχος ερχόταν από το ινδουιστικό τέμπλο, μιας και ήταν μέρα γιορτής για τους πιστούς. Σαν κάλεσμα της Σειρήνας ακούστηκε στα αυτιά μου και δίχως σκέψη ακολούθησα τις στολισμένες κυρίες, που με τα δώρα ανά χείρας κατευθυνόταν στο ναό. Φτάνοντας αντίκρισα πλήθος κόσμου να στριμώχνεται εντός και εκτός του ιερού. Έβγαλα τα παπούτσια μου ως όφειλα, και ανέβηκα τα σκαλιά που οδηγούσαν στο τέμπλο. Όπως σε όλα τα ινδουιστικά τέμπλα έτσι και σε αυτό ατμόσφαιρα είναι σαγηνευτική και κατανυκτική. Μυρωδιές και έντονα χρώματα, κρουστά και άνθη ολόγυρα κάνουν το σκηνικό να μοιάζει μαγικό. Πλήθος γυναικών περιφερόντουσαν στο προαύλιο χώρο και γω ως μόνος δυτικός να προσπαθώ να ζήσω την κάθε στιγμή. Παντού γύρω μου υπήρχαν πινακίδες που προειδοποιούσαν για την απαγόρευση λήψης φωτογραφιών στο χώρο και φυσικά δεν μπήκα στον πειρασμό να παραβώ την επιθυμία τους.
Έξω από το Ινδουιστικό τέμπλο, εκεί όπου επιτρέπεται η φωτογράφηση
Είναι αλήθεια πως η πόλη του Munnar λόγω της γεωγραφικής της θέσης έχει ένα πολύ γλυκό και οικείο κλίμα για τους Ευρωπαίους ταξιδιώτες. Δίχως τη χαρακτηριστική ινδική υγρασία και μακριά από τα αβάσταχτα 40άρια, η ευρύτερη περιοχή των βουνών ενδείκνυται για απολαυστικούς ύπνους και στιγμές χαλάρωσης. Κατά τους χειμερινούς μήνες μάλιστα,οι θερμοκρασίες μπορούν να αγγίξουν και το μηδέν. Είναι ένας τόπος ζωντανός και αναπτυσσόμενος. Προσωπικά ξεχώρισα τα ορεινά της Κεράλα και τα υψίπεδα του Munnar. Ίσως ευθύνεται για αυτό η αδιαμφισβήτητη φυσική ομορφιά σε συνδυασμό με το εύκρατο κλίμα, ίσως η ιστορία των τεϊοφυτειών, δε γνωρίζω ξεκάθαρα την απάντηση. Με σιγουριά όμως μπορώ να πω πως αν κανείς βρεθεί στη νότια Ινδία , αξίζει να επισκεφθεί τη συγκεκριμένη ορεινή περιοχή που ξέρει να γοητεύει.
*Το Runvel βρέθηκε στην Κεράλα μαζί με άλλους 30 bloggers από όλο τον κόσμο, στα πλαίσια του Kerala Blog Express session 4, προσκεκλημένο από το Kerala Tourism με σκοπό την προβολή της περιοχής.
*Η παρέα του Kerala Blog Express γευμάτισε στο KTDC Aranya Nivas και στο
Carmelia Haven και διανυκτέρευσε στο υπέροχο Tea County Munnar .
