16th February 2016

Δύο μπλόγκερς, μια πόλη | Η Πρώτη ημέρα στο Cochin μετά το τέλος του Kerala Blog Express

Τι πρόβλημα κι αυτό, Θεέ μου, με το wifi εδώ στην Ινδία! Υπάρχουν τόσα πράγματα που θέλω να σας πω και δεν μπορώ, απλά και μόνο επειδή δεν έχω internet! Και να σκεφτείτε πως έχω πάρει (με μεγάλη δυσκολία) data sim card για να έχω 3G παντού. Λοιπόν, κομμένα τα παράπονα. Τώρα που βρήκα δυο γραμμούλες wifi, είπα να σας πω τα νέα μου εν συντομία, πριν χαθεί το σήμα!

Το ταξίδι μου με το Kerala Blog Express έχει τελειώσει, αλλά οι μέρες μου στην Κεράλα συνεχίζονται. Μία μόλις ημέρα πριν την αναχώρησή μου για το ταξίδι της επιστροφής στην Κύπρο, πήρα την απόφαση να αλλάξω τα εισιτήριά μου. Μια κουβέντα από τη βραζιλιάνα μπλόγκερ και φωτογράφο, Πατρίσια από το Mochilando, ήταν αρκετή για να με κάνει να μεταφέρω τα εισιτήρια μου για την επόμενη εβδομάδα.

Η τελευταία ημέρα για το Kerala Blog Express ήταν η Δευτέρα. Αφού αποχαιρετήσαμε τους υπόλοιπους μπλόγκερς, η Πατρίσια κι εγώ, μεταφερθήκαμε σε ένα άλλο ξενοδοχείο στην ομορφότερη πλευρά της πόλης του Cochin. Θα σας πω περισσότερα γι ‘αυτό το ονειρεμένο ξενοδοχείο σε κάποιο άλλο ποστ.

Σήμερα είναι Τρίτη. Αν και ξεκινήσαμε το ταξίδι μας στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, δεν έχουμε το παραμικρό άγχος για το τι θα συμβεί. Δεν έχουμε ιδέα που θα κοιμηθούμε αύριο, κι έχουμε πολύ λίγα χρήματα στη τσέπη. Τώρα το ότι αυτό περισσότερο με ενθουσιάζει παρά με αγχώνει, είναι νορμάλ; Για μένα είναι. Για κάποιους από εσάς πάλι, μάλλον όχι.

Ξυπνήσαμε λοιπόν σήμερα από τις 6.30 για να δούμε την ανατολή του ήλιου. Το δωμάτιο μας κοιτάει στο λιμάνι του Cochin, με βαρκούλες και πλοία να πηγαινοέρχονται έξω από το κατώφλι μας. Πιο ονειρεμένα, δε γίνεται. Η ημέρα κύλησε ήρεμα με εμάς να δουλεύουμε πάνω σε νέα projects , με τα μάτια κολλημένα στην οθόνη του υπολογιστή. Μετά από δεκαπέντε ημέρες σε ένα λεωφορείο, ανέβα κατέβα, ήταν η πρώτη φορά που βρήκαμε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας. Ε, είπαμε λοιπόν να το εκμεταλλευτούμε.

Κατά τη μία το μεσημέρι, ήρθε το κάλεσμα. Ο chef μας προσκαλούσε στην κουζίνα του για να μας φτιάξει μια από τις σπεσιαλιτέ του. Μόνο για εμάς! Μπήκαμε λοιπόν στην κουζίνα και είδαμε από κοντά την προετοιμασία του φαγητού. Α, μην ξεχάσω να σας δώσω τη συνταγή! Μου τρέχουν τα σάλια και μόνο που βλέπω τη φωτογραφία.

Μετά το φαγητό, ήρθαν στο ξενοδοχείο για να μας παραλάβουν τα παιδιά από το τηλεοπτικό συνεργείο το οποίο μας ακολουθούσε σε όλη τη διαδρομή κατά την διάρκεια του blog trip. Αποφάσισαν πως θέλουν να πάμε στο κέντρο της πόλης για φωτογράφιση. Που να ήξερα κι εγώ όταν μπήκα στο αμάξι με τον Jinson, τον Arun, τον Albert, και τον Vineeth πως η ημέρα αυτή θα ήταν από τις ωραιότερες της ζωής μου!

Μα είναι τρελά αυτά τα παιδιά! Μπήκαμε στο αμάξι και οδηγηθήκαμε στο λιμάνι. Βάλαμε το όχημα σε ένα πλοίο και διασχίσαμε τη λίμνη μέχρι την άλλη πλευρά. Ιδέα καμιά για το τι πρόκειται να κάνουμε. Αυτό πλέον το έχουμε συνηθίσει η Πατρίσια κι εγώ. The Indian way! Τελικά φτάνουμε στην απέναντι πλευρά και μπαίνουμε σε λεωφορείο. Αφού βγάλαμε φωτογραφίες και βίντεο, κατεβήκαμε και μπήκαμε ξανά στο αμάξι. Επόμενη στάση, η αγορά. Έλα που όμως που οι απεργοί είχαν άλλα σχέδια για εμάς. Το μέρος ήταν ψιλοψόφιο, εξαιτίας της απεργίας που θα διαρκούσε όπως φαίνεται για μέρες. Για να μη σας τα πολυλογώ, το απόγευμα το περάσαμε με φωτογραφήσεις σε σημαντικά σημεία της πόλης.

Αγαπημένο σημείο της ημέρας; Η βόλτα με μοτοσυκλέτα στους δρόμους του Cochin.Εδώ τα μηχανάκια είναι χιλιάδες! Είχε πλάκα να βλέπω τους άλλους οδηγούς να με βλέπουν, στην αρχή με απορία και μετά χαμογελώντας, παρακολουθώντας με να προσπαθώ να βγάλω φωτογραφίες με το σελφοκόνταρο. Ευχαριστώ και πάλι Omar για τη βόλτα!

Τελειώσαμε αργά το απόγευμα. Ενώ μιλούσα με τον Albert, έτυχε να αναφέρω πως δεν έχουμε ιδέα που θα μείνουμε τα επόμενα βράδια. Δε χρειάστηκε να πω περισσότερα. Η πρόσκληση ήρθε από μόνη της. Διημεράκι με την οικογένειά του στο σπίτι τους στο βουνό! Πήρε επιτόπου τηλέφωνο τη γυναίκα του, η οποία ήθελε να μας μιλήσει. Κουβέντα στην κουβέντα μας καλεί για τσάι στο σπίτι τους το ίδιο βράδυ. Δεν θυμάμαι να έχω πει ποτέ όχι σε πρόσκληση για τσάι. Το διήμερο όμως δυστυχώς έπρεπε να το αρνηθώ μιας και δε βόλευαν οι ημερομηνίες.

Φτάσαμε στο σπίτι και ολόκληρη η οικογένεια μας περίμενε στο κατώφλι. Δεν ξέρουν ποια είμαι, δεν με έχουν δει ποτέ, αλλά με δέχτηκαν σαν μέλος της οικογένειάς τους. Να γιατί λατρεύω την Ινδια ρε παιδιά! Έφυγα από αυτό το σπίτι, με την καρδιά γεμάτη αγάπη και με μια αγαλλίαση που δύσκολα νιώθεις όταν κάθεσαι κλεισμένος μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού. Φάγαμε, ήπιαμε, γελάσαμε, βγάλαμε και «οικογενειακές φωτογραφίες» και επιστρέψαμε πίσω στο ξενοδοχείο με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.

Αυτά είναι λίγο πολύ τα γεγονότα της ημέρας. Τώρα αν σας πω πως έχω πρόγραμμα για τις υπόλοιπες ημέρες, μάλλον θα σας γελάσω. Ξέρω πως αύριο το μεσημεράκι θα λιάζομαι και πάλι στην λευκή αμμουδιά του Marari beach. Μετά θα επιστρέψουμε στα γνώριμα εδάφη του Kumarakom για δύο νύχτες και μετά….ποιός ξέρει! Πάντως αυτή η χώρα δε λέει να με αφήσει να φύγω. Η ψυχή μου είναι πιο ζωντανή από ποτέ και η καρδιά μου πλημμυρισμένη με αγάπη για τους ανθρώπους αυτού του τόπου. Μακάρι να μπορούσα να σας μεταφέρω όλη μου τη θετική ενέργεια αυτή τη στιγμή! Αυτά λοιπόν για την ώρα! Θα τα πούμε και πάλι σύντομα, wifi επιτρέποντως!

Until next time xoxo

Δείτε το σχετικό βίντεο κάνοντας κλικ στην πιο κάτω φωτογραφία.