7th March 2015
“Welcome to Thiruvananthapuram”!
Αυτή ήταν η πρώτη φράση που μας είπε στο αεροπλάνο ο πιλότος. Δύσκολο όνομα σκέφτηκα, ελπίζω μέσα στις επόμενες ημέρες να καταφέρω να την προφέρω αυτή τη λέξη!
Κατεβαίνοντας τη σκάλα του αεροπλάνου η ζέστη με χτύπησε στο πρόσωπο σα δυνατή σφαλιάρα! 35 βαθμοί Κελσίου στις 3 το ξημέρωμα! Wow! Καλοκαίρι! Αφού άρχισα να αφαιρώ ρούχα από πάνω μου, κατευθύνθηκα προς την έξοδο όπου με είχαν ενημερώσει πως θα με περιμένει η ομάδα του #KeralaBlogExpress project.
Ομολογώ πως είχα λίγο άγχος για το αν θα βρω κάποιον, αλλά στην έξοδο με περίμενε μια μεγάλη ταμπέλα με το όνομά μου συνοδευόμενη από λουλούδια και χαμόγελα! Οι Ινδοί αναμφισβήτητα ξέρουν πως να σε κάνουν να αισθανθείς όμορφα.
Δεκαπέντε λεπτά αργότερα και έχοντας κατααγχωθεί με την οδήγηση του Ινδού ταξιτζή (οδηγούν ανάποδα, κορνάρουν συνεχώς, προσπερνούν άτσαλα) έφτασα στο υπέροχο Uday Samudra Leisure Beach hotel στην παραλιακή περιοχή του Thiruvananthapuram, Kovalam Beach.
Στην είσοδο του ξενοδοχείου μας περίμεναν ντυμένοι με τα καλά τους μερικοί από τους εργαζόμενους για να μας προσφέρουν δροσερό ποτό καλωσορίσματος, λουλούδια και φρέσκιες πετσέτες. Μια κοπέλα φορώντας το παραδοσιακό επίσημο ένδυμα της Ινδίας, το σάρι, μας έβαψε το κούτελο για καλή τύχη. Μέσα σε αυτό το ευχάριστο κλίμα ακολούθησε το γεύμα που ήταν και η πρώτη μου επαφή με την ντόπια κουζίνα. Ρύζι με μπαχάρια, κοτόπουλο με curry, rotti (διαφορετικοί τύποι ψωμιού/ κρέπας) και ο,τι πιο καυτερό μπορείς να φανταστείς έκαναν παρέλαση μπροστά και πάνω στο πιάτο μου! Άσε σου λέω! Πέθανα!
Καθώς η πρώτη ημέρα του ταξιδιού ήταν χαλαρή μιας και έπρεπε να μαζευτούν και οι 30 travel bloggers από όλα τα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου στην Κεράλα, αποφάσισα να κάνω βόλτα έξω από το ξενοδοχείο για να περάσει η ώρα. Πού ακριβώς; Εκεί που βρίσκεται η πραγματική ζωή, στο δρόμο, στα στενά, στις πλατείες.
Στη βόλτα μου λοιπόν αυτή, έβγαλα και τα πρώτα συμπεράσματα. Είδα πρόσωπα χαμογελαστά, μάτια να κοιτάνε όλο περιέργεια, πολύχρωμα ρούχα, ξυπόλυτα πόδια, αχτένιστα μαλλιά, κοκαλιάρικα σώματα. Είδα φοινικόδεντρα, σκουπίδια, ευτραφής αγελάδες στη μέση του δρόμου και παιδιά να παίζουν με ανύπαρκτα παιχνίδια. Είδα 3κυκλα ταξί να προσπερνούν κορνάροντας και ζευγάρια να χαίρονται τη βόλτα τους στην παραλία.
Η φτώχεια και η έλλειψη υγιεινής μού ήταν ξεκάθαρα από το πρώτο λεπτό της βόλτας μου και όμως είχε κάτι ο αέρας της Νότιας Ινδίας που με έκανε να χαμογελάω και να χαιρετώ τους πάντες γύρω μου. Το ψάχνω ακόμα, όσο διασχίζω την περιοχή Κεράλα. Μάλλον τα χαμογελαστά μάτια των κατοίκων ευθύνονται για τα θετικά συναισθήματα που μου έβγαλε αυτή η χώρα με το που πάτησα το πόδι μου στο αεροδρομίο Travandrum!
Κάπου εδώ θα σε αφήσω γιατί αρχικά δε θέλω να σε κουράσω και δεύτερον αύριο έχει πρωινό ξύπνημα. Θα με περιμένουν 29 travel bloggers από 20 χώρες, 3 φωτογράφοι και 5 διοργανωτές της Kerala Tourism και δε θέλει να τους στήσω… Παρόλο που οι Ινδοί το έχουν σχεδόν… συνήθεια να καθυστερούν! ( θα στα πω σε επόμενο post).
Σε αφήνω με μερικές ακόμη φωτογραφίες που είμαι σίγουρη πως θα σου δώσουν μια πρώτη εικόνα για το μέρος στο οποίο βρίσκομαι! Enjoy!
