28th March 2014
Het begon allemaal met de volgende tekst:
‘Writing and spoiling is punishable’
Schrijven en beschadigen is strafbaar
Het is maar dat u het weet.
Twee woorden, ze staan broederlijk naast elkaar. De eerste een kunstvorm, de tweede iets naars, samen vormen ze een waarschuwing aan de bezoeker van een bezienswaardigheid in Kerala.
Heel (zuidelijk) India lijkt bepleisterd te zijn met opschriften; kennisgevingen, reclameborden, aanwijzingen en wensen. De woorden werken soms bevreemdend, een andere keer roepen ze vragen op, vaker nog een glimlach. Het zijn o.a. deze teksten die het landschap in Kerala kleur geven.
Ongetwijfeld zal dit niet anders zijn voor buitenlanders die naar Nederland komen. Ze zullen zich waarschijnlijk verbazen over wat wij ‘gewoon’ denken te vinden.
Ware het niet dat op een handvol Vlamingen en een aantal bejaarde inwoners van onze vroegere koloniën na, bijna niemand ons koeterwaals begrijpt en we daarmee onze eigenaardigheden voor onszelf kunnen houden.
Het Engels is een wereldtaal en dus begrijpelijk voor een groot deel van de wereldbevolking. Met mijn middelbare school Engels kom ik een heel eind.
Zo begrijp ik dat kool langzaam kan zijn.
The cole is slow
De temperaturen liggen in maart gemiddeld rond de 30º C in Kerala. Geen wonder dat men wat trager werkt als het zo warm is. Zo ook de kool, die met de lunch geserveerd wordt, deze is wat sloom vandaag. De cole (kool) is slow (langzaam). Goed om te weten.
Foto Dina Rosita
Het serieuze werk is al achter de rug, bij het ontbijt blijkt de kok vernielzuchtige neigingen te hebben gehad. Hitte kan namelijk ook stevig op de agressie werken. Waar in Engeland mashed potatoes (aardappelpuree) wordt geserveerd is hier de aardappel (potato in het Engels) Smashed, oftewel stukgeslagen.
Foto Dina Rosita
Nu dat we het toch over eten hebben, de ambitie van een restauranthouder spreekt boekdelen vanaf zijn uithangbord. Volgens het reclamebord is deze eetgelegenheid een ‘Drive In’, oftewel een plek waar men met een auto doorheen kan rijden om bediend te worden.
Drive in restaurant
Op andere plekken speelt het toeval een rol, de Ambassador is een auto die nog steeds het straatbeeld siert in India. Een model dat gebaseerd is op het Britse Morris Oxford uit 1956, een reliek uit andere tijden zoals het bord erboven al aangeeft: Indian Relic.
Een saaie wandeling?
Een natuurpark met tijgers, olifanten en slangen kan de bezoekers natuurlijk niet genoeg waarschuwen voor allerlei gevaren, zeker als ze te voet het park bezoeken. Voordat ik aan de wandeling begin, teken ik dat ik in goede gezondheid verkeer en verantwoordelijkheid neem voor deze:
‘walk of tedious (vervelend/langdradig) nature‘
Daar teken ik graag voor, doe mij maar zo’n saaie tijger.
Op andere plekken kan het wandelen worden vermeden, zo u wil:
‘walking may be avoided‘
maar het hoeft niet.
or maybe not
Het Engels
Nu kunt u zich natuurlijk afvragen, wie ben ik om te oordelen over het lokale taalgebruik, tenslotte zijn er meer dan één miljard (1,2) Engels sprekende Indiërs.
De meerderheid spreekt Hindi, maar niet alle Indiërs zijn Hindu. De minderheid wil liever niets met deze taal te maken hebben. De grondwet erkent nog 21 andere officiële talen. Het Engels is de Lingua Franca. Deze (officiële) taal in India verbindt de inwoners van het land, op een onpartijdige manier.
Het mag dan niet het Queen’s English zijn, wat hier gesproken wordt, maar wie heeft er meer gelijk; de inwoners van het Verenigd Koninkrijk dat nog geen 64 miljoen inwoners heeft of de ruim een miljard Indiërs? De meeste stemmen gelden, toch?
Niet iedereen deelt mijn enthousiasme blijkt uit deze foto:
stick no bills.
Maar ik vind het mooi.
