The law of the Indian jungle

16th May 2014

Let op een slang!

Een groepje mannen staat bij een auto het dier op veilige afstand te ‘bewonderen’. Hij is gevaarlijk, zegt een van de dorpsbewoners.

Gevaarlijk?

Hét sleutelwoord om mijn innerlijke blogger te activeren. Want: gevaar = interessant.

Maak een foto, roept de twitteraarster in me.

Nee, blijf daar weg, gilt het verstand.

Een tweestrijd speelt zich af in mijn hoofd. Een goed verhaal, een mooie foto, een beetje sensatie, het hoort erbij. Toch wint het verstand deze keer.

Ik klim in de bus en laat de slang voor wat het is, een akelig beest met een gespleten tong. Een kwartier later ben ik veilig terug in het hotel. De wildernes hou ik vannacht buiten de deur.

De nacht is lang

Bij de receptie zij ze zo vriendelijk om me te waarschuwen. Er is ongewenst bezoek op de kamer geweest.

De inhoud van mijn rugzak ligt verstrooid over de grond. De inbrekers hebben een fles water geopend en over de spullen heen gegoten. Mijn reispapieren zijn doorweekt, de fruitmand is leeggehaald. Voetafdrukken staan op mijn kleren, op de muren en op de bedden.

Apen

Makaken, het lijken op het eerste gezicht schattige kleine aapjes, in werkelijkheid zijn het een soort jungleratten. Ze zijn behoorlijk agressief en voor niets en niemand bang.

Ik, daarentegen, ben bang voor van alles en nog wat: zoals het kapsel van Wilders (dat zou zo maar mode kunnen worden), de smaak van spruitjes en sinds kort ook voor apen in mijn bed.

Het eerste wat ik doe is de ramen controleren, want daar zijn ze door binnengekomen. De hotelmanager wuift mijn angst weg, want ’s nachts slaapt het geboefte.

‘Don’t worry mam, they don’t come at night’.

Ik geloof er niets van.

‘Make that the cat wise’.

Een nacht is nog nooit zo lang geweest. Toch eindigt die al vroeg, om zes uur gaat de wekker voor een verfrissende ochtendwandeling door het oerwoud.

Voor het vertrek moeten we alleen nog even een ‘disclaimer’ tekenen.

Eten en gegeten worden

Dit is een soort verklaring dat ik het park niet zal aanklagen voor het geval ik door een tijger wordt opgegeten. Natuurlijk, ik neem volle verantwoordelijkheid voor de ‘walk of tedious (vervelend/langdradig) nature‘.

De jungle moet je voelen, zien maar vooral horen.

Het gezoem van de insecten, het gekwetter van de vogels, de lokroep van een aap, of de olifant die plotseling achter je staat. Want ondanks hun giga gewicht lopen ze lichtvoetig. Je hoort ze niet, maar ze zijn er wel. Een kwaaie olifant is waarschijnlijk nog gevaarlijker dan een makaak op dievenpad. Een olifantenjong is het ideale tijgervoer.

Ik ben weer een gevaar voor de honderden kikkertjes die me voor de voeten lopen. Kleiner dan mijn duim en nogal langzaam van reactie. Ik moet mijn best doen om niet op ze te gaan staan. Gauw weg bij het water en de bossen in.

Dat apen en ik geen vrienden zullen worden, dat moge duidelijk zijn. Zeker als een langoer vanaf een boom op me probeert te plassen. Een tactiek om ongewenste bezoekers te verjagen. Het werkt, ik loop snel door.

Wilde dieren

Hier geldt de wet van de jungle. De zwakste schakel is als eerste aan de beurt. Vandaar dat ik niet alleen op pad ben gegaan, maar met een gids en drie medebloggers.

In het gezelschap van Taufan Gio , Eva en Prasad waan ik me veilig. Taufan Gio is in oogverblindend wit gekleed, de rest in schutkleuren. Als de wilde beesten iemand gaan pakken is hij het eerste doelwit. Een geruststellende gedachte.

Behalve slangen en apen zie ik een wild wijn, een reuze eekhoorn, mongoose, kuddes bizon, olifanten en herten, vlinders zo groot als mijn hand en tientallen vogelsoorten waaronder de wigstaarttok (grey hornbill).

De tijger

Dit is de natuur in volle glorie, maar eigenlijk ben ik vooral hier om de tijger te zien. Een pootafdruk vertelt me dat ik op het juiste pad ben. De gids vertelt me dat dit dan wel een pad is met een omvang van ongeveer 25km², want zo groot is het leefgebied van een tijger.

Het is een solitair dier en heeft nogal wat land nodig om te jagen. In dit park leven ongeveer 45 volwassen tijgers. De kans dat ik er vandaag een ga zien is wel heel klein. De gids, die hier elke dag komt, heeft een jaar geleden voor het laatst er een gezien.

Beware mowgli, shere kahn never rests.

Bezoek het tijgerreservaat

Periyar of Periyar Wildlife Sanctuary is een natuurpark in het zuiden van in India. Het tijgerreservaat ligt bij het dorp Thekkady.

Binnen het park zijn twee staatshotels van de KTDC keten. Een super-de-luxe resort en een hotel dat meer op een kleinere portemonnee is afgestemd. In het dorp zijn nog verschillende andere overnachtingsmogelijkheden van luxe tot budget.